De kernen in de verschillende processors van uw computer zijn in de loop der jaren gestaag geëvolueerd. Eerst waren er single-coreprocessors, maar die evolueerden al snel naar multithreading en van daaruit multi-core-opstellingen, van dual-core-ontwerpen voordat ze een vlucht namen naar quad-core, acht-core en verder.
Intel's XNUMXe en vervolgens XNUMXe generatie processors gaven ons een onverwachte maar leuke wending: twee verschillende soorten kernen in één processorpakket: efficiëntiekernen (E-Cores) en prestatiekernen (P-Cores). Verifiëren Vergelijking tussen Intel Core i9 en AMD Ryzen 9: welke supersnelle processor moet u kiezen?
Maar wat zijn de prestatiekernen en efficiëntiekernen in moderne Intel-processors? En vooral: waarom zou je er om geven?
Waarom komen Intel-processors nu met verschillende kernen?
Tot nu toe gebruikten x86-computers basislay-outs die bestonden uit kernen die voor het grootste deel identiek aan elkaar waren. Elke kern heeft dezelfde verwerkingscapaciteit en kloksnelheid, ongeacht de generatie. Omdat ontwerpen met meerdere kernen erop gericht zijn taken over alle kernen te verdelen om dingen sneller te verwerken, is het een logisch ontwerp.
Dat was totdat de Britse ontwikkelaar van halfgeleiders, Arm, besloot om het roer om te gooien met wat bekend staat als BIG LITTLE engineering. ARM-architecturen bevatten in feite twee sets kernen die verschillende taken uitvoeren. De grotere prestatiegerichte kernen voeren zware taken uit, terwijl de kleinere, op efficiëntie gerichte kernen achtergrondtaken afhandelen terwijl ze minder stroom verbruiken. Door deze combinatie kon Arm de chipprestaties verbeteren terwijl het stroomverbruik laag bleef.
Dit is precies wat Intel hier doet. Je hebt twee sets kernen die verschillende dingen doen. Intel experimenteerde aanvankelijk met dit ontwerp met zijn mobiele Lakefield-chipsets, de Intel Core i5-L16G7- en Core i3-L13G4-processors. Deze chipset wordt geleverd met één kern en vier elektronische kernen. Hoewel deze eerste incarnatie qua prestaties een allegaartje was, deed het bedrijf het opnieuw met zijn vlaggenschipreeks chipsets, Alder Lake, en vervolgens met zijn opvolger, Raptor Lake, waar het alom werd geprezen.
Het gerucht gaat dat AMD dit ontwerp voor zijn Ryzen-chips eerder vroeger dan later zal maken, maar het bedrijf heeft zijn plannen om dit te doen nog niet aangekondigd. Ik noemde echter Hardware tijden AMD-processors gebruiken een groot LITTLE-ontwerp, voor het eerst opgemerkt door InstLax64 op Twitter.
#AMD 12t #Phoenix2 CPUID A70F80 in Melkweg@home:https://t.co/xZTMra8Svz https://t.co/a6hQbWi1Uo pic.twitter.com/Pd701SwSzU
— InstLatX64 (@InstLatX64) 16 maart 2023
Intel's E-core en P-core chipsetconfiguratie werkt bijna identiek aan wat Arm al jaren doet met big.LITTLE, en tot nu toe lijkt het een waardevolle upgrade te worden van andere x86-core-layouts.
Wat zijn de prestatiekernen (P Core) in een Intel-processor?
Laten we beginnen met te definiëren wat een P-Core of prestatiekern is.
In Intel's line-up van twee verschillende core-layouts zijn de P-cores de krachtigste cores in de processor. Dit zijn degenen die het meeste stroom verbruiken, op de hoogste kloksnelheden werken en over het algemeen de meest intensieve taken en instructies uitvoeren. Dit zijn de "belangrijkste" kernen in de processor die het meeste harde werk doen. In de nieuwste processors van Intel zijn P-Cores gebaseerd op Intel's Golden Cove- of Raptor Cove-microarchitectuur (afhankelijk van of de processor respectievelijk een XNUMXe of XNUMXe generatie is), als opvolger van de oudere Cypress Cove-kern die wordt gebruikt in de Rocket Lake-chips (elfde generatie). ).
P-Cores zorgen doorgaans voor zware taken, zoals gamen of zware verwerkingsbelastingen, evenals andere workloads die over het algemeen baat hebben bij single-core prestaties. In het verleden, toen de cores op Intel-processors identiek waren, werden alle pc-instructies gelijk verdeeld over alle cores. Bovendien bieden P-Cores ook hyper-threading, wat betekent dat elke core twee verwerkingsthreads heeft voor een betere belastingafhandeling.
Wat zijn E-Cores in een Intel-processor?
De P-Cores zijn eigenlijk dezelfde cores die we al jaren kennen. De echte sterren van de show hier zijn Intel's E-Cores, of efficiëntiekernen, die het echte grote nieuwe ding zijn in CPU-ontwerp. Terwijl P-Cores alle krantenkoppen en alle aandacht krijgen, doen E-Cores een stap terug om andere soorten alledaagse taken aan te pakken.
E-Cores zijn kleiner en zwakker dan P-Cores, maar verbruiken tegelijkertijd minder energie. Hun volledige focus ligt op energie-efficiëntie en het bereiken van de beste prestaties per watt. Dus, wat doen efficiëntiekernels eigenlijk? Welnu, in combinatie met de P-Core-configuratie zorgt het voor de multi-core workloads en andere soorten achtergrondtaken, terwijl de P-Cores grotendeels leeg blijven voor de zware workloads.
In zowel de 700e als de XNUMXe generatie Intel-processors zijn E-Cores gebaseerd op de Intel Gracemont-microarchitectuur. Het is de opvolger van Tremont, die sommige Pentium Gold- en Celeron-laptopprocessors aandrijft. We veronderstellen dat je een idee hebt waar het vandaan komt - het zijn in feite energiezuinige kernen die op lage kloksnelheden werken (zo laag als XNUMX MHz op sommige mobiele processors). Ondanks het feit dat het energiezuinige kernen zijn, schept Intel graag op over hun prestaties in vergelijking met de kernen van vorige generaties.
Vergelijking van P-Cores en E-Cores: hoe werken ze samen?
Kortom, het werkt goed. Volgens Intel leveren de P-Cores in 19e generatie processors 40% betere prestaties dan de kernen in 2015e generatie Intel processors, waarbij de XNUMXe generatie CPU's alleen dienovereenkomstig verbeteren. Bovendien zijn de E-Cores ook niet traag. Ze bieden XNUMX% betere prestaties met hetzelfde vermogen als Skylake-processors. De Skylake-architectuur werd gelanceerd in XNUMX, maar wordt tegenwoordig nog steeds veel gebruikt in sommige oudere gaming-pc's, dus voor wat bedoeld is als energiezuinige kernen, is het helemaal niet slecht.
Met dit nieuwe hybride kernontwerp heeft Intel zichzelf geherpositioneerd aan de top van het CPU-prestatiespel. Ze zijn niet alleen geweldig om te gamen, maar ze zijn ook geweldig voor productiviteitsdoeleinden, deels vanwege de combinatie van E-Cores en P-Cores. Daarin gaat het niet om "prestatiekernen vergelijken met efficiëntiekernen", maar eerder om de mate waarin prestatie- en efficiëntiekernen samen kunnen werken om de algehele prestaties te verbeteren.
Voor benchmarks bleken de nieuwe Intel-processors indrukwekkende single-core prestaties en ongelooflijke multi-core resultaten te hebben, wat hun verbazingwekkende nieuwe veelzijdigheid demonstreert. Intel-processors staan bekend om hun indrukwekkende single-core prestaties, maar worden vaak onderschat in vergelijking met AMD-processors in multi-core. Dit tij keerde met de nieuwe basisindeling.
En zoals we al eerder zeiden, AMD weet dat het een winnende formule is. Terwijl de Ryzen 7000 werd geleverd met een ontwerp met alle identieke Zen 4-cores, wordt er beweerd dat de Ryzen 8000-processors, wanneer ze verschijnen, worden geleverd met een vergelijkbare hybride CPU-architectuur. Verifiëren Wat is het verschil tussen een AMD-moederbord en een Intel-processor?
Hybride CPU-indelingen zijn de toekomst
Hoewel het concept van het vergelijken van prestatiekernen met efficiëntiekernen niet nieuw is in de technologiewereld, is het wel nieuw in de x86-architectuur en ziet Intel indrukwekkende resultaten. Als gevolg hiervan zijn de kerntechnologieën op hun processors toegenomen, en daarmee zijn de prestaties verbeterd.
Het is een van de belangrijkste pc-ontwikkelingen in jaren, zelfs in de eerste iteratie, en we kunnen niet wachten om te zien hoe het in de toekomst verbetert. U kunt nu bekijken Wat zijn de Adaptive Boost- en Thermal Velocity Boost-technologieën van Intel?
